این روزها بیشتر پیشرفت‌های هوش مصنوعی حول «مدل‌های زبانی» می‌چرخه. یا دارند توانایی استدلال‌شون رو بهتر می‌کنند، و یا برای فیلدهای خاصی فاین‌تیون می‌کنند. البته کارهای دیگری هم داره انجام می‌شه. اما نکته‌ی جالب این کارها برای من، میزان خلاقیتی هست که بعضی از پژوهشگرا برای استفاده از این مدل‌ها [به جهت بهبود مشکلات فعلی] بروز می‌دن!
مثلا توی این مطلب، وقتی دیدند که نمی‌شه خود مدل رو [به هزار دلیل] بهتر کرد، اومدند با مدل‌های زبانی نویزهای جدیدی رو تولید کرده‌اند و مدل با دیدن و یادگرفتن اون نویزها، عملکردش به شدت بهتر شده! یا مثلا توی یه مطلب دیگه‌ای که چند روز پیش منتشر شده بود، اومدند یک مدل زبانی خاص حیطه‌ی سرطان رو از مدل‌های زبانی عمومی فاین‌تیون کرده اند که عملکرد به شدت بهتری از اون‌ها داره (هرچند ترند مدل‌های عمومی همچنان ادامه داره). این‌ها به شدت برای من مهم و جالب هستند و خیلی پیگیری‌شون می‌کنم و این روزها هم به‌واسطه‌ی پروژه‌ی اپن‌سورس MedX، جای مناسبی برای نوشتن درموردشون پیدا کرده‌ام تا هر کسی بتونه از این پیشرفت‌ها مطلع بشه و اگر مایل بود بقیه رو هم مطلع کنه.
این کار، احتمالا پرفایده‌ترین کاری هست که بیشترمون برای تغییر سیستم سلامت می‌تونیم انجام بدیم و امیدوارم که روز به روز هم آدم‌های بیشتری وارد این پروژه بشن و این اشتراک‌گذاری‌ها برای همه مفید باشه. در ضمن از این به بعد هم کمتر از مطالب #هوش_مصنوعی این‌جا می‌نویسم و بقیه‌اش رو توی کانال مدیکس می‌تونید دنبال کنید. 🙂
🔹لینک کانال مدیکس:
@medxmedia_net
