الگوی طراحی کارخانه‌ی روش، الگویی ساختاری است که رابطه‌ای برای ایجاد اشیاء در یک کلاس پایه فراهم می‌کند، اما به زیرکلاس‌ها اجازه می‌دهد تا نوع اشیاء ایجاد شونده را تغییر دهند.

تصور کنید که در حال ایجاد یک برنامه مدیریت لجستیک هستید. اولین نسخه از برنامه شما تنها می‌تواند حمل‌ونقل با کامیون را مدیریت کند، بنابراین بخش عمده‌ی کد شما در کلاس کامیون قرار دارد. پس از مدتی، برنامه شما بسیار محبوب می‌شود. هر روز درخواست‌های بسیاری از شرکت‌های حمل‌ونقل دریایی دریافت می‌کنید تا لجستیک دریایی را در برنامه بگنجانید.

خبر خوبی است، درست است؟ اما در مورد کد چطور؟ در حال حاضر، بیشتر کد شما به کلاس کامیون وابسته است. افزودن کشتی‌ها به برنامه نیازمند تغییر در کل پایگاه کد خواهد بود. علاوه بر این، اگر بعداً تصمیم به افزودن نوع دیگری از حمل‌ونقل به برنامه بگیرید، احتمالا مجبور خواهید بود همه این تغییرات را دوباره انجام دهید. در نتیجه، با کدی بسیار ناخوشایند پر از شرط‌هایی که رفتار برنامه را بسته به کلاس اشیاء حمل‌ونقل تغییر می‌دهند، مواجه خواهید شد.

الگوی کارخانه‌ی روش پیشنهاد می‌کند که فراخوانی‌های مستقیم ساخت اشیاء (با استفاده از عملگر new) را با فراخوانی‌های یک متد کارخانه‌ی ویژه جایگزین کنید. نگران نباشید؛ اشیاء همچنان از طریق عملگر new ایجاد می‌شوند، اما این عملگر از درون متد کارخانه فراخوانی می‌شود. اشیایی که توسط یک متد کارخانه بازگردانده می‌شوند، اغلب محصول نامیده می‌شوند.

در نگاه اول، ممکن است این تغییر بی‌معنی به نظر برسد: ما فقط فراخوانی سازنده را از یک قسمت از برنامه به قسمت دیگر منتقل کردیم. با این حال، این را در نظر بگیرید: اکنون می‌توانید متد کارخانه را در یک زیرکلاس بازنویسی کرده و کلاس محصولات ایجاد شده توسط این متد را تغییر دهید. البته محدودیتی وجود دارد: زیرکلاس‌ها فقط می‌توانند انواع مختلفی از محصولات را بازگردانند اگر این محصولات دارای یک کلاس پایه یا رابط مشترک باشند. همچنین، متد کارخانه در کلاس پایه باید نوع بازگشتی خود را به عنوان این رابط اعلام کند.