۲- یک نقطه دسترسی جهانی به آن نمونه ارائه دهید. متغیرهای جهانی را به خاطر دارید که شما (خوب، من) برای ذخیره برخی اشیاء ضروری استفاده می‌کردید؟ در حالی که آن‌ها بسیار مفید هستند، اما بسیار ناامن نیز هستند زیرا هر کدی می‌تواند به طور بالقوه محتویات آن متغیرها را بازنویسی کند و برنامه را خراب کند.

مانند یک متغیر جهانی، الگوی تک‌نهاد به شما اجازه می‌دهد از هر جایی در برنامه به یک شی دسترسی داشته باشید. با این حال، همچنین از آن نمونه در برابر بازنویسی توسط کدهای دیگر محافظت می‌کند.

جنبه دیگری از این مشکل وجود دارد: نمی‌خواهید کدی که مشکل شماره ۱ را حل می‌کند در سراسر برنامه شما پخش شود. بهتر است آن را در یک کلاس داشته باشید، به خصوص اگر بقیه کد شما از قبل به آن وابسته است.

امروزه، الگوی تک‌نهاد آنقدر محبوب شده است که مردم ممکن است چیزی را تک‌نهاد بنامند حتی اگر فقط یکی از مشکلات ذکر شده را حل کند.

همه پیاده‌سازی‌های تک‌نهاد این دو مرحله مشترک را دارند:

• سازنده پیش‌فرض را خصوصی کنید تا از استفاده سایر اشیاء از عملگر new با کلاس تک‌نهاد جلوگیری کنید.
• یک متد ایجاد استاتیک ایجاد کنید که به عنوان یک سازنده عمل می‌کند. در زیر کاپوت، این متد سازنده خصوصی را برای ایجاد یک شی فراخوانی می‌کند و آن را در یک فیلد استاتیک ذخیره می‌کند. تمام فراخوانی‌های بعدی به این متد شی کش شده را بازمی‌گرداند.
• اگر کد شما به کلاس تک‌نهاد دسترسی دارد، می‌تواند متد استاتیک تک‌نهاد را فراخوانی کند. بنابراین هر زمان که این متد فراخوانی می‌شود، همیشه همان شی بازگردانده می‌شود.

دولت یک مثال عالی از الگوی تک‌نهاد است. یک کشور فقط می‌تواند یک دولت رسمی داشته باشد. صرف نظر از هویت شخصی افرادی که دولت را تشکیل می‌دهند، عنوان “دولت X” یک نقطه دسترسی جهانی است که گروه افراد مسئول را شناسایی می‌کند.