الگوی فرمان پیشنهاد می‌کند که اشیاء GUI این درخواست‌ها را به طور مستقیم ارسال نکنند. در عوض، باید تمام جزئیات درخواست، مانند شیء مورد فراخوانی، نام متد و لیست آرگومان‌ها را به یک کلاس فرمان جداگانه استخراج کنید که یک متد واحد برای فعال کردن این درخواست دارد.

اشیاء فرمان به عنوان پیوند بین اشیاء مختلف GUI و منطق تجاری عمل می‌کنند. از این پس، شیء GUI نیازی ندارد بداند کدام شیء منطق تجاری درخواست را دریافت می‌کند و چگونه پردازش می‌شود. شیء GUI فقط فرمان را فعال می‌کند و فرمان تمام جزئیات را مدیریت می‌کند.

قدم بعدی این است که دستورات خود را به گونه‌ای پیاده‌سازی کنید که رابط یکسانی داشته باشند. معمولاً فقط یک متد اجرا وجود دارد که هیچ پارامتری نمی‌گیرد. این رابط به شما امکان می‌دهد از فرمان‌های مختلف با یک فرستنده درخواست استفاده کنید، بدون اینکه آن را به کلاس‌های مشخص فرمان متصل کنید. به عنوان یک مزیت، اکنون می‌توانید اشیاء فرمان مرتبط با فرستنده را تغییر دهید و رفتار فرستنده را در زمان اجرا تغییر دهید.

ممکن است متوجه یک قطعه گمشده از پازل شده باشید که پارامترهای درخواست است. یک شیء GUI ممکن است برخی پارامترها را به شیء لایه تجاری ارائه داده باشد. از آنجایی که متد اجرای فرمان هیچ پارامتری ندارد، چگونه می‌توانیم جزئیات درخواست را به گیرنده منتقل کنیم؟ به نظر می‌رسد فرمان باید یا با این داده‌ها از پیش پیکربندی شده باشد یا بتواند آن را به تنهایی دریافت کند.

بیایید به ویرایشگر متن خود بازگردیم. پس از اعمال الگوی فرمان، دیگر نیازی به تمام آن زیرکلاس‌های دکمه برای پیاده‌سازی رفتارهای مختلف کلیک ندارید. کافی است یک فیلد واحد را در کلاس پایه Button قرار دهید که مرجعی به یک شیء فرمان ذخیره می‌کند و دکمه را وادار کنید که آن فرمان را هنگام کلیک اجرا کند.

شما یک دسته کلاس فرمان برای هر عملیات ممکن پیاده‌سازی خواهید کرد و آن‌ها را با دکمه‌های خاص، بسته به رفتار مورد نظر دکمه‌ها، مرتبط خواهید کرد.

عناصر دیگر GUI، مانند منو، میانبرها یا کل دیالوگ‌ها، می‌توانند به همین روش پیاده‌سازی شوند. آن‌ها به یک فرمان مرتبط خواهند شد که هنگام تعامل یک کاربر با عنصر GUI اجرا می‌شود. همانطور که احتمالاً تاکنون حدس زده‌اید، عناصر مرتبط با همان عملیات به همان فرمان‌ها مرتبط خواهند شد و از هرگونه تکرار کد جلوگیری می‌کنند.

در نتیجه، فرمان‌ها یک لایه میانی مناسب می‌شوند که اتصال بین لایه‌های GUI و منطق تجاری را کاهش می‌دهد. و این تنها بخشی از مزایایی است که الگوی فرمان می‌تواند ارائه دهد!

ترجمه:

پس از یک پیاده‌روی طولانی در شهر، به یک رستوران خوب می‌رسید و در کنار پنجره می‌نشینید. یک پیشخدمت دوستانه به سراغ شما می‌آید و به سرعت سفارش شما را می‌گیرد و آن را روی یک تکه کاغذ می‌نویسد. پیشخدمت به آشپزخانه می‌رود و سفارش را روی دیوار می‌چسباند. پس از مدتی، سفارش به دست آشپز می‌رسد، که آن را می‌خواند و مطابق آن غذا را می‌پزد. آشپز غذا را همراه با سفارش روی یک سینی قرار می‌دهد. پیشخدمت سینی را کشف می‌کند، سفارش را بررسی می‌کند تا مطمئن شود همه چیز همانطور که می‌خواستید است و همه چیز را به میز شما می‌آورد.

سفارش کاغذی به عنوان یک فرمان عمل می‌کند. تا زمانی که آشپز آماده سرو آن باشد، در صف باقی می‌ماند. سفارش حاوی تمام اطلاعات مرتبط مورد نیاز برای پخت غذا است. این به آشپز اجازه می‌دهد تا بلافاصله شروع به پختن کند، بدون اینکه برای روشن کردن جزئیات سفارش مستقیماً به شما مراجعه کند.