همه‌ی ما می‌دونیم که پول ارزش زمانی داره، برای همین ترجیح می‌دیم که پولی که دست‌مون هست رو سرمایه گذاری بکنیم. یکی از راه‌های خیلی مرسوم اینه که آدم‌ها پول‌شون رو به فاند منیجرها می‌دن. می‌خواهیم ببینیم که آیا واقعا کار این آدم‌ها جواب می‌ده؟
مسئله اصلی مدل بازارها اعم از سهام، کریپتو و… بازی جمع صفر هستند. برای همین هیچ سهام کم ریسک با سود بالا نداریم. اثبات اش هم ساده است،اگر همچنین چیزی وجود داشت تمام بازیگرهای بازار پولشونو می‌ذاشتن اینجا.
این باعث می‌شه که حتی اگر در short-run شما بازار رو شکست بدی، در long-run نتونی. به نظر من این شامل اتفاقا سرمایه‌گذاری‌های الگوریتیمی هم می‌شود.
برای اثبات این موضوع جالبه که بهتون بگم که IFA.com یک تستی رو انجام می‌ده و به یک میمون دارت می‌ده که روی سهام ها پرت کنه و همین‌طور به یکسری فاند منیجر می‌گه سهام انتخاب کنن. در سال اول پرتفو فاندمنیجرها بازگشت بهتری می‌ده. اما شاید براتون جالب باشه که در ۱۰ سال پرتفوی میمون نه تنها بدتر بلکه بازگشت بهتری داده.
در آخر سر شما در long-run نه تنها بازگشت بهتری نگرفتی، بلکه باید management fee و performance fee آقایون رو هم بدی که این طوری قطعا ضرر کردید.
برای همین خیلی از سرمایه‌گذاران حرفه‌ای توصیه می‌کنند که در طول زمان شما پول‌تون رو توی indexها بگذارید و کاملا passive عمل کنید.
مثال‌اش در بازار سهام S&P500 و در بازار کریپتو خود بیت‌کوین می‌شود.
البته الان ممکنه که یک سوال براتون پیش بیاد که خوب آقا این وارن بافت که این همه پولدار شده پس چی؟ که انشاالله اون رو در یک مقاله جدا می‌گم.
